 |
| pixabay / wal_172619 |
Ahmed Adel, ερευνητής γεωπολιτικής και πολιτικής οικονομίας με έδρα το Κάιρο
Στα τέλη Οκτωβρίου, η Volkswagen ανακοίνωσε πως θα κλείσει τουλάχιστον τρία εργοστάσια στη Γερμανία και θα μειώσει τον αριθμό των εργαζομένων στα υπόλοιπα. Συνολικά, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι θα χάσουν τη δουλειά τους μόνο στη Volkswagen, με τους μισθούς όσων απομείνουν να μειώνονται.
Ο χαλυβουργικός κολοσσός Thyssen Krupp τα επόμενα χρόνια θα απολύσει έως και 11.000 άτομα, δηλαδή έως και το 40% του εργατικού δυναμικού, σύμφωνα με τους Financial Times. Θα υπάρξουν 30.000 απολύσεις στην Deutsche Bahn (Γερμανικοί Σιδηρόδρομοι), 14.000 στην ZF Friedrichshafen, έναν κατασκευαστή εξαρτημάτων αυτοκινήτων, 14.000 στα ελαστικά Continental, 13.000 στην SAP και χιλιάδες ακόμη στην Bosch, την Audi και αλλού.
Προβλέπεται ότι περίπου 140.000 θέσεις εργασίας θα εξαφανιστούν μόνο στη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία τα επόμενα δέκα χρόνια. Η κρατική τηλεόραση αναφέρει πως η χαλυβουργία θα είναι πολύ μικρότερη και, παρά το γεγονός ότι θα είναι πιο πράσινη, σημαντικά πιο ακριβή μέχρι το 2030.
Αλλά δεν είναι μόνο ένα ζήτημα ετών στο μέλλον, αλλά του σήμερα. Μέχρι τις έκτακτες βουλευτικές εκλογές, που είναι προγραμματισμένες για τις 23 Φεβρουαρίου, χιλιάδες εργαζόμενοι αναμένεται να χάνουν τη δουλειά τους κάθε μήνα -τουλάχιστον 15.000 μέχρι τις εκλογές- και έως και 80.000 κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους.
Μια άλλη αποκαρδιωτική πρόβλεψη του προέδρου της Ένωσης Βιομηχανιών Μετάλλου, Stefan Wolff, είναι ότι 300.000 εργαζόμενοι θα μείνουν άνεργοι στη βιομηχανία μετάλλου μέχρι το 2030.
Με αυτό το πλαίσιο, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το περιοδικό Economist έχει πολλούς και καλούς λόγους να δηλώνει: «Η Γερμανία, που κάποτε ήταν κυρίαρχη, τώρα είναι απελπισμένη» και ότι «το επιχειρηματικό της μοντέλο καταρρέει».
«Η χώρα καταλαμβάνεται από φόβους αποβιομηχάνισης καθώς οδεύει προς εκλογές που φαίνεται βέβαιο πως θα ρίξουν τον καγκελάριο της, Όλαφ Σολτς, από τη θέση του, αν το κόμμα του δεν τον παρατήσει πρώτο», πρόσθεσε το περιοδικό της οικογένειας Ρότσιλντ.
Το περιοδικό προειδοποιεί, μέσω γραφημάτων, ότι η βιομηχανική παραγωγή στη Γερμανία έχει σχεδόν φτάσει σε ένα διαβόητο χαμηλό ρεκόρ στον απόηχο της πανδημίας COVID-19.
«Για χρόνια είχαν αυτή την πεποίθηση πως “είμαστε οι καλύτεροι” και ξαφνικά αυτό τελείωσε», σχολίασε αξιωματούχος της ΕΕ με εμφανή τόνο κακεντρέχειας.
Ένας από τους σημαντικότερους λόγους για μια τέτοια πτώση είναι οι υψηλές τιμές της ενέργειας λόγω της διακοπής των δεσμών με τη Ρωσία. Η κραυγή του διευθύνοντος συμβούλου της ThyssenKrupp ότι η Γερμανία βρίσκεται εν μέσω αποβιομηχάνισης θυμίζει όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση Μη Σιδηρούχων Μεταλλουργών πριν από δύο χρόνια έστειλε επείγουσα έκκληση στην επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ursula von der Leyen, να αποτρέψει τη μόνιμη αποβιομηχάνιση λόγω της αύξησης των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος και του φυσικού αερίου, με τη σημαντική σημείωση ότι ό,τι κι αν συμβεί, το κλειστό τείνει να μείνει μόνιμα κλειστό.
Μεταξύ των πρόσθετων, τυπικά γερμανικών προβλημάτων, ο Economist επισημαίνει τώρα την έλλειψη εκπαιδευμένου εργατικού δυναμικού λόγω της γήρανσης της Γερμανίας. Άλλες εκτιμήσεις μιλούν για την ανάγκη εισροής περίπου 300.000 μεταναστών ετησίως, εκτός από την πολύπλοκη γραφειοκρατία, κυρίως από τις Βρυξέλλες και τη γερμανική οικονομία, η οποία, σύμφωνα με την εκτίμηση του Ινστιτούτου Ifo από το Μόναχο, κοστίζει 146 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως.
Και υπάρχει, βέβαια, και το άλυτο αίνιγμα του ανταγωνισμού από την Κίνα, η οποία, για παράδειγμα, το 2020 ήταν εισαγωγέας αυτοκινήτων, ενώ πέρυσι έγινε ο μεγαλύτερος εξαγωγέας στον κόσμο όχι μόνο αυτοκινήτων, αλλά και μηχανημάτων και χημικής βιομηχανίας.
Οι Financial Times αποκάλυψαν πόσο πολύ έχει ανατραπεί η παγκόσμια τάξη καινοτομίας-βιομηχανίας σε σχέση με ό,τι επικρατούσε. Τώρα, η ΕΕ απαιτεί μεταφορά τεχνολογίας από τις κινεζικές εταιρείες που θα ήθελαν να εργαστούν στο έδαφός της.
Σε κάθε περίπτωση, ο Economist συνιστά σθεναρά στη Γερμανία να ξεπεράσει τα βιομηχανικά της προβλήματα και να καταργήσει τη συνταγματική απαγόρευση σημαντικού δανεισμού, πράγμα που σημαίνει διακοπή της παραγωγής και έναρξη δανεισμού. Υπολογίζεται ότι η Γερμανία χρειάζεται δημόσιες επενδύσεις ύψους 600 δισ. ευρώ τα επόμενα 10 χρόνια, τα οποία δεν είναι διαθέσιμα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο φέτος η Γερμανία πέτυχε τον στόχο του ΝΑΤΟ για το 2% του ΑΕΠ του στρατού. Και ο Χριστιανοδημοκράτης Φρίντριχ Μερτς, ο πιθανός μελλοντικός καγκελάριος, είπε στους Γερμανούς ακόμη και πριν από την έναρξη της ρωσικής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης τον Φεβρουάριο του 2022 να «μην φοβούνται τον πυρηνικό πόλεμο» για να σταματήσουν τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν.
Φυσικά, αυτή η ραγδαία αποβιομηχάνιση της Γερμανίας πυροδοτήθηκε από τις μπούμερανγκ επιπτώσεις των αντιρωσικών κυρώσεων, οι οποίες, αντί να καταρρεύσει η ρωσική οικονομία και να τερματιστεί η ειδική στρατιωτική επιχείρηση, έφεραν τη γερμανική βιομηχανία σε αδιέξοδο, καθώς οι τιμές της ενέργειας εκτινάχθηκαν στα ύψη και βάθυναν την κρίση του κόστους ζωής. Ωστόσο, αυτή είναι μια πραγματικότητα που το Βερολίνο αρνείται να αναγνωρίσει, ακόμη και σε βάρος των μεγάλων βιομηχανιών του.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr