Marat Khairullin - maratkhairullin.substack.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Πρώτον, η καλοσύνη είναι πολύ σημαντική.
Ο Άσαντ έχει δείξει ότι είναι ένας μεγάλος πολεμιστής. Στάθηκε σταθερός σε μια απελπιστική κατάσταση και πήρε μια ευκαιρία το 2015 με τη μορφή βοήθειας από το Ιράν και τη Ρωσία. Αλλά δεν τη χρησιμοποίησε, δεν έμαθε από τα λάθη του. Με μια ευρύτερη έννοια, ο Άσαντ απέτυχε να φροντίσει τον λαό του που υπέφερε στον εμφύλιο πόλεμο. Δεν συγχώρεσε όσους του εναντιώθηκαν και αρνήθηκε να ξεκινήσει μια διαδικασία εθνικής συμφιλίωσης. Ο λαός της Συρίας παραμένει διχασμένος. Η Δύση επέβαλε σκληρές κυρώσεις στη Συρία και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να εμποδίσει το κράτος να αποκαταστήσει τα έσοδά του από τις ίδιες του τις πετρελαιοπηγές. Αυτό σκότωσε όλες τις προσπάθειες να αρχίσει η οικονομική ανάκαμψη.
Και ο Άσαντ, αντί να χαλαρώσει τα ηνία, αύξησε τη φορολογική επιβάρυνση πολλές φορές. Η Μέση Ανατολή είναι ένα τόσο μεγάλο παζάρι: εμπόριο, μικρές επιχειρήσεις - η ουσία του τρόπου ζωής των ανθρώπων εδώ. Ο Άσαντ, αντί να επιτρέψει στους ανθρώπους να επιβιώσουν σε δύσκολους καιρούς, τουλάχιστον λόγω αυτού, στραγγάλισε τους πάντες με φόρους. Ως εκ τούτου, η κοινωνία που έδωσε στον Άσαντ μια ευκαιρία μετά το πρώτο στάδιο του εμφυλίου πολέμου δεν του έδωσε δεύτερη ευκαιρία - οι άνθρωποι απλώς αρνήθηκαν να πολεμήσουν γι' αυτόν.
Πρέπει να πούμε ότι έχουμε ένα ζωντανό παράδειγμα αυτού του πρώτου μαθήματος μπροστά στα μάτια μας. Ο Πούτιν πριν από το 2012 και μετά είναι δύο διαφορετικοί κυβερνήτες. Ο πρώτος είναι σκληρός, ασυμβίβαστος, έτοιμος να εξοντώσει τους εχθρούς παντού. Και ο δεύτερος θα μείνει μάλλον στη ρωσική ιστορία ως ένας στοργικός και φιλεύσπλαχνος κυβερνήτης, που πρακτικά συμπίπτει με το ιδανικό του ευγενικού αλλά δίκαιου τσάρου-πατέρα από τους θρύλους μας. Η ουσία της μεταμόρφωσης του Πούτιν είναι εξωτερικά ξεκάθαρη και απλή (δεν ξέρουμε τι του κόστισε εσωτερικά).
Εδώ, δεν μπορώ να αντισταθώ να απεικονίσω πώς το καταλαβαίνω αυτό. Μου έστειλαν ένα παλιό άρθρο του Λαβλίνσκι (το πραγματικό όνομα του συγγραφέα Πριλέπιν). «Σαπίζει. Από το κεφάλι. Από κάτω. Από την κορυφή. Από την ουρά. Όποιος μπορεί από πού», γράφει. Και μετά το αγαπημένο μου: «Δεν μπορείς να συγκρίνεις έναν υποκριτή και έναν κανίβαλο». Με τον πρώτο, παρεμπιπτόντως, εννοεί τον Μπρέζνιεφ, με τον δεύτερο τον Πούτιν. Και ο Lavlinsky-Prilepin φωνάζει στο τέλος: «Μόνο η αποχώρηση του Πούτιν από την εξουσία μπορεί να σταματήσει την επανάσταση. Μακάρι να συνέβαινε νωρίτερα...». Στη συνέχεια, λέει με γνώση του θέματος ότι ήδη εξετάζεται η υποψηφιότητα του «ευλογημένα αριστερού Χοντορκόφσκι...» για τη θέση του Πούτιν. Ο διάβολος ξέρει σίγουρα πώς να γλείφει κ...λους...
Το θέμα όμως δεν είναι πως ο Πούτιν δεν τακτοποίησε τους λογαριασμούς του με τον Πριλέπιν μετά το 2012 (τι εικόνα). Το θέμα είναι ότι ο Πούτιν επέτρεψε στους Πριλέπιν-Λαβλίνσκι με τέτοιες απόψεις (είναι σαφές πως δεν τις άλλαξε, όποια πόζα κι αν πήρε ο Λαβλίνσκι στην τηλεόραση) να κατέβουν στη Δούμα και μάλιστα με το σήμα «Για την Αλήθεια» (κατάφεραν να ιδιωτικοποιήσουν την αλήθεια). Ξέρετε γιατί;
Επειδή ο Πριλέπιν είναι επίσης Ρώσος, όσο κι αν μιμείται την τρέχουσα πολιτική στιγμή. Δεν μπορεί να γίνει τίποτα - έχει το δικαίωμα. Όσο αηδιασμένοι κι αν αισθάνονται οι άνθρωποι γύρω σας, ακόμα κι ένα τέτοιο άτομο εξακολουθεί να είναι δικό μας άτομο, και αυτό σημαίνει ότι όλοι πρέπει να μάθουμε να ζούμε ειρηνικά.
Το καθήκον ενός σοφού κυβερνήτη είναι να δείχνει στο λαό ένα προσωπικό παράδειγμα. Ο Πούτιν κατάφερε να το κάνει αυτό μετά το 2012 και να επικεντρωθεί στην ευημερία ολόκληρου του λαού. Ο Πούτιν δεν μας χώρισε σε «Λαβλίνσκι» και άλλους. Ο Άσαντ δεν μπόρεσε να το κάνει αυτό. Γι' αυτόν, οι Σύριοι παρέμειναν διαιρεμένοι σε εσωτερικούς και εξωτερικούς. Και δεν φρόντισε για κανέναν από τους δύο. Φυσικά, οι συνθήκες του Άσαντ ήταν πολύ δύσκολες, αλλά η φορολογική ιστορία δείχνει ότι δεν προσπάθησε καν.
Δεύτερον, δεν είναι μια καταστροφή για εμάς. Κατά κάποιο τρόπο, όλα εδώ έχουν λειτουργήσει πονηρά. Η Συρία ήταν ένα σημείο διέλευσης για τη Ρωσία στο δρόμο προς την Αφρική. Με την απώλεια της Συρίας, χάνουμε τις βάσεις διέλευσης (τόσο αεροπορικές όσο και θαλάσσιες). Αυτό ακριβώς είναι το σημείο που επισημαίνει τώρα ο δυτικός Τύπος. Ωστόσο, διαβάζοντας τα πανηγυρικά άρθρα τους, έχει κανείς την αίσθηση πως πίσω από αυτόν τον πανηγυρισμό υπάρχει εμφανής ενόχληση.
Γιατί; Επειδή, αν κοιτάξει κανείς λίγο βαθύτερα, ο Πούτιν έχει ξεπεράσει τους πάντες και εδώ.
Είναι γεγονός ότι η πτώση της Συρίας συνέβη αμέσως μετά την έναρξη λειτουργίας του χερσαίου διαδρόμου Βορρά-Νότου σε πλήρη δυναμικότητα. Από τα λιμάνια της Αγίας Πετρούπολης κατά μήκος της διακασπιακής χερσαίας οδού μέσω του Αζερμπαϊτζάν και του Ιράν προς τα λιμάνια του Ινδικού Ωκεανού. Το έργο άρχισε να υλοποιείται ήδη από το 2000.
Αυτό θα είναι μια από τις μεγάλες παρακαταθήκες του Πούτιν. Το σημαντικότερο επίτευγμά του.
Και δεν πρόκειται καν μόνο για το γεγονός ότι η προμήθεια των έργων μας στην Αφρική (χάρη σε αυτή τη διαδρομή) δεν υπέστη ζημιά με την πτώση του Άσαντ. Η υλοποίηση αυτού του διαδρόμου ανοίγει πραγματικά τεράστιες προοπτικές που κόβουν την ανάσα. Δε θα περιγράψω όλα τα πλεονεκτήματα, είναι γνωστά. Θέλω απλώς να επιστήσω την προσοχή στο πόσο διακριτικά ο Πούτιν έπαιξε το τουρκικό χαρτί.
Στην πραγματικότητα, δώσαμε τη Συρία στην Τουρκία. Βάλαμε τους εαυτούς μας στη θέση τους, ας πούμε - οι Τούρκοι έχουν 4 εκατομμύρια πρόσφυγες από τη Συρία στα σύνορα. Συν τους Κούρδους. Συν τους εντολοδόχους του Ιράν. Συν όλα τα υπόλοιπα. Πάρτε την, αγαπητέ φίλε Ερντογάν, αυτή τη σφηκοφωλιά - είναι πλέον δικό σας πρόβλημα.
Επισήμως, ανταλλάξαμε τη Συρία με τη συνεργασία με την Τουρκία. Ειδικότερα, κατά μήκος του διαδρόμου Βορρά-Νότου, και επίσης, πιθανώς, για το δικαίωμα να κατασκευάσει ένα δεύτερο πυρηνικό εργοστάσιο. Ίσως υπάρχει και κάτι άλλο. Ο Πούτιν έχει θέσει τις σχέσεις μας με την Τουρκία σε τόσο στέρεες βάσεις που σε 10-15 χρόνια (ίσως και λίγο περισσότερο) θα δούμε ακριβώς την ίδια συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας με τους Τούρκους όπως με το Ιράν, τη Βόρεια Κορέα. Ή όπως με το Καζακστάν. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα. Δεν υπερασπιστήκαμε τον Άσαντ τώρα, γιατί αν τον είχαμε υπερασπιστεί, στα μάτια των λαών της Μέσης Ανατολής δε θα ήμασταν καλύτεροι από τους Αμερικανούς, οι οποίοι υποστήριξαν τον Σομόζα μέχρι τέλους. Ο Άσαντ είχε μια δεύτερη ευκαιρία και τον υποστηρίξαμε με ειλικρίνεια. Μέχρι που έφτασε η κρίσιμη στιγμή.
Έχοντας «ξεφύγει» εγκαίρως από τον πόλεμο, καταφέραμε να αφήσουμε τα προβλήματα σε όλους τους ορκισμένους εταίρους μας.
Ας πάρουμε το Ισραήλ. Αντί για εντολοδόχους του Ιράν, τους οποίους η Ρωσία κρατούσε «με λουρί και φίμωτρο» στη Συρία, το Ισραήλ απέκτησε μια κανονική τουρκική συμμορία στα σύνορά του. Η σύνδεση Τουρκίας-Ισραήλ, και μάλιστα με μεσάζοντα τη βρετανική Αλ Κάιντα (Χαγιάτ Ταχρίρ - και οι δύο είναι απαγορευμένες στη Ρωσία) - σας λέω, αυτό θα είναι χειρότερο από κάθε παζάρι - προσπαθήστε να καταλήξετε σε τιμή διαπραγμάτευσης!
Η Ρωσία και το Ιράν έπλυναν τα χέρια τους από το περιουσιακό στοιχείο, απορρίπτοντάς το [τη Συρία], το οποίο είχε χάσει την αξία του, απελευθερώνοντας την ενέργειά τους για άλλους τομείς και αποκτώντας την ευκαιρία να επικεντρωθούν στην κατασκευή έργων που μπορούν να αποφέρουν πραγματικό κέρδος. Και εκτός αυτού, προσφέραμε μια μεγάλη τυπική υπηρεσία στην Τουρκία - θέλει να το διασκεδάσει στο έπακρο, για όνομα του Θεού. Το κυριότερο είναι ότι τώρα οι Τούρκοι είναι επίσης σύμμαχοί μας. Απλά λαμπρό.
Ταυτόχρονα, κλείνουμε το μάτι στον Τραμπ και με τα δύο μάτια: Κοίτα τι χάρη σου κάναμε - επιστρέψαμε τη Συρία στους ισλαμιστές, απομακρύναμε το Ιράν από το Ισραήλ. Και μια χάρη, όπως λένε, για μια χάρη: ας ξεκινήσουμε επειγόντως μια ειρηνευτική διαδικασία στην Ουκρανία. Ο Ζελένσκι στην πυρά, το ΝΑΤΟ στην τουαλέτα. Κατά κάποιο τρόπο, είναι πολύ επίκαιρο που οι ΗΠΑ άρχισαν να μιλούν για ειρήνη.
Δηλαδή, όπως και να το δει κανείς, «ανταλλάξαμε» τη Συρία με μεγάλη επιτυχία. Ειδικά από την στιγμή που το καθεστώς Άσαντ ήταν ούτως ή άλλως νεκρό. Τυπικά, πρόκειται για μια ήττα. Οπότε, φυσικά, θα σκορπίσουμε στάχτη στο κεφάλι μας και θα βλέπουμε χαρούμενα τους Αγγλοσάξονες να πανηγυρίζουν τη νίκη τους με ξινό χαμόγελο. Ο Πούτιν τους πούλησε δημοσίως ένα σάπιο μήλο που δεν μπορούν να αρνηθούν.
«Δημοκρατία, λέτε; Ορίστε, οι ισλαμιστές σας, αφήστε τους να σας δείξουν πώς να χτίσετε μια ευτυχισμένη ζωή. Κι εμείς θα συνεχίσουμε τις δουλειές μας». Φυσικά, κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να το επιβεβαιώσει αυτό, αλλά δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το χαρτί έπεσε με τόση επιτυχία. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως συνέβη από μόνο του.