Ντάμιρ Ναζάροβ - southfront.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Η Γαλλία, η Γερμανία, οι τακτικές δηλώσεις των Σιωνιστών και η διπρόσωπη συμπεριφορά του Τραμπ, ο οποίος μία μέρα επαινεί τον Ερντογάν και την επόμενη μιλά για τους Κούρδους της Συρίας ως σημαντικούς συμμάχους, όλα αυτά αναστατώνουν τα σχέδια της Άγκυρας. Αλλά το πιο εκπληκτικό για την τουρκική ηγεσία είναι η συμπεριφορά της πρώην αλ-Κάιντα της Συρίας, η οποία από τη στιγμή που κατέλαβε την εξουσία άρχισε να δημιουργεί διάφορες προφάσεις για να αποφύγει τη συμμετοχή στην τουρκική εκστρατεία κατά της «Ροζάβα». Για παράδειγμα, οι τζιχαντιστές διοργάνωσαν επιχείρηση για την «εξάλειψη των απολιθωμάτων του καθεστώτος στην ακτή της Λατάκιας». Οι «ανησυχίες» για την παρουσία όπλων στα χέρια των περισσότερων φατριών της πρώην αντιπολίτευσης αποτελούν επίσης λόγο ανησυχίας για την αλ-Κάιντα της Συρίας. Η απουσία αρκετών σημαντικών προσώπων των πρώην ανταρτών του νότου και βόρειου τμήματος της χώρας από τη λίστα των φατριών που εξέφρασαν την επιθυμία να δημιουργήσουν έναν κοινό στρατό για το νέο καθεστώς είναι επίσης θέμα «ανησυχίας» για τον Αχμέντ αλ-Σαράα. Όμως, στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί οι λόγοι για τον «πονοκέφαλο» της Δαμασκού δημιουργούνται τεχνητά από τους τζιχαντιστές, προκειμένου να αποφύγουν επιδεικτικά τη συμμετοχή στα τουρκικά σχέδια. Το κίνητρο για τέτοια συμπεριφορά από την Τάχιρ αλ-Σαμ είναι ο φόβος μήπως εξοργίσουν τη Δύση και δεχθούν προσωπικές κυρώσεις.
Ο νέος δικτάτορας της Συρίας έχει ήδη συναντηθεί πολλές φορές με την αντιπροσωπεία των SDF, όπου τους διαβεβαίωσε για την ανάγκη ειρηνικής συνύπαρξης, και στο πλαίσιο αυτό, αμέσως μετά τις απειλές του Ερντογάν κατά του συριακού κλάδου του ΡΚΚ, ο Χακάν Φιντάν δήλωσε ότι αν η νέα συριακή κυβέρνηση δεν λύσει το πρόβλημα του ΡΚΚ, τότε θα χρειαστεί μια νέα στρατιωτική επιχείρηση. Εδώ εκδηλώνονται οι πρώτες σημαντικές διαφωνίες μεταξύ Άγκυρας και των Συρίων τζιχαντιστών. Η κουρδική κρίση μεταξύ των πλευρών άρχισε να εκδηλώνεται ακόμα και στο πεδίο της μάχης, όπου, λόγω του «τοπικού σοβινισμού», παρατηρήθηκε η αραβική συνιστώσα του «εθνικού συριακού στρατού» να περνά με το πλευρό της HTS.
Η τουρκική κυριαρχία στις ηγετικές θέσεις των φιλοτουρκικών φατριών αρχίζει να ενοχλεί την αραβική πλειοψηφία, και οι Τούρκοι το κατανοούν, γι' αυτό και η συζήτηση για την εισαγωγή των τουρκικών στρατευμάτων στη Συρία με το πρόσχημα του αγώνα κατά του ΡΚΚ και του ISIS γίνεται όλο και πιο συχνή από την πλευρά του τουρκικού κατεστημένου. Η δυσπιστία των Αράβων στις ανώτατες βαθμίδες του τουρκικού Υπουργείου Άμυνας είναι κολοσσιαία. Το ερώτημα που προκύπτει είναι: πώς οι Τούρκοι σχεδίαζαν να δημιουργήσουν έναν συριακό στρατό από το μηδέν, όταν ακόμα και στο ενωμένο μέτωπο κατά των Κούρδων υπάρχουν διαφορές κατά φυλετικές γραμμές;
Σε στρατηγικό επίπεδο, η Τουρκία έχει ήδη κερδίσει στη Συρία. Το σχέδιο για το φυσικό αέριο του Κατάρ είναι ήδη στο τραπέζι και περιμένει την ώρα του, η ΕΕ χρειάζεται επειγόντως νέους προμηθευτές υδρογονανθράκων λόγω των προβλημάτων με την Ρωσία. Ανάμεσα σε άλλα μεγάλα έργα, η αναβίωση της σιδηροδρομικής γραμμής μέσω Συρίας από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επομένως, μια ενδεχόμενη τουρκική επέμβαση πρέπει να θεωρηθεί όχι μόνο ως τρόπος για την καταπολέμηση των τρομοκρατών, αλλά και ως προστασία του συριακού μηχανισμού του Δρόμου του Μεταξιού. Βάσει αυτών των σχεδίων, οι σιωνιστικές απειλές για την κατάληψη μέρους της νότιας Συρίας και ο χαρακτηρισμός της Τουρκίας ως "νέας στρατηγικής πρόκλησης" μπορεί να θεωρηθούν ως μια αμερικανο-σιωνιστική απόπειρα να διακόψουν το κινεζικό σχέδιο για την αναβίωση του "Μεγάλου Καραβανιού".
Επομένως, παρά την επιτυχία, η Άγκυρα παρουσιάζει την εικόνα της νίκης της μόνο μέσω των ΜΜΕ, ενώ στην πραγματικότητα, στο πεδίο της μάχης, υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος για να γίνει η "θεωρητική νίκη πρακτική". Εκτός από την σιωνιστική επέκταση, η πιθανή συριακή αντιπαλότητα μπορεί να καθυστερήσει για κάποιο χρονικό διάστημα όλα τα κινεζικά-τουρκικά-καταριανά έργα. Επομένως, το παράδοξο είναι ότι η Τουρκία έχει κερδίσει, αλλά δεν είναι σίγουρη για τη "νίκη" της.