Η πρόταση για μία και μόνη εξαετή θητεία του ΠτΔ επιβεβαιώνει αυτό που πάντα γνωρίζαμε για το ρόλο του

pixabay / Kallistii

Τα χρόνια της διακυβέρνησης των τελευταίων ετών θα περάσουν στην ιστορία μεταξύ άλλων και για την απαξίωση ορισμένων αξιών, εννοιών αλλά και θεσμών. Πχ η ελευθερία του ανθρώπου και το δικαίωμα της επιλογής παραβιάστηκαν βάναυσα στα χρόνια του κορωνοϊού με διώξεις, στοχοποίηση και περιθωριοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία [ναι, κλισέ αλλά ταιριάζει γάντι].

Του Στρατή Μαζίδη

Από τη συνταγματική αναθεώρηση του 1986 γνωρίζαμε ότι ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας, ήτοι του/της αρχηγού του ελληνικού κράτους υποβαθμίστηκε εκτενώς καθώς περιορίστηκαν δραστικά οι σημαντικές μέχρι τότε αρμοδιότητές του. Το μόνο ουσιαστικό όπλο του ΠτΔ ήταν η δυνατότητα να προκαλέσει εκλογές μέσω της παραίτησής του σε περίπτωση που η κυβερνητική πλειοψηφία δεν εξασφάλιζε το μαγικό αριθμό 180 κατά την τρίτη ψηφοφορία. Ωστόσο αυτό το σημαντικό όπλο ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε, ακόμη και όταν λαμβάνονταν σοβαρότατες κυβερνητικές αποφάσεις δίχως την προηγούμενη έγκριση του ελληνικού λαού. Πχ ο Κάρολος Παπούλιας και ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν το χρησιμοποίησαν όταν η χώρα εισήλθε στην εποχή των μνημονίων ή προχώρησε σε μια συμφωνία με τα Σκόπια που έβγαλε εκατομμύρια στους δρόμους.

Πλέον και αυτό έπαψε να ισχύει. Η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δεν μπορεί να οδηγήσει σε εκλογές, κάτι που υπό αυστηρές προϋποθέσεις αποτελούσε μια δικλείδα ασφαλείας της Δημοκρατίας.

Ο κατά καιρούς ακρωτηριασμός της ισχύος του ΠτΔ είχε μια αντανάκλαση στα πρόσωπα που υπηρέτησαν το θεσμό. Από τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή [ασχέτως αν διαφωνούμε με τα έργα και τις ημέρες του, ειδικά στο Κυπριακό] και τον Χρήστο Σαρτζετάκη [που διακρίθηκε ως δικαστικός για την στάση του όταν διεξήγαγε τις ανακρίσεις για τη δολοφονία Λαμπράκη] φτάσαμε στην κα. Σακελλαροπούλου [που οι περισσότεροι δε γνωρίζαμε] και σήμερα στον κ. Τασούλα. Άτομα περιορισμένης εμβέλειας στο εσωτερικό και παντελώς άγνωστα στο εξωτερικό. Πχ θετικό να έχεις μια γυναίκα ως αρχηγό του κράτους αλλά άλλο η απερχόμενη πρόεδρος και διαφορετικό η Μελίνα Μερκούρη. Βέβαια Μελίνα δεν υπάρχει πια, αλλά ούτε ψάξαμε για να βρούμε.

Μέσα σε όλα αυτά, ο σημερινός πρωθυπουργός έσπευσε να υιοθετήσει την πρόταση του μέχρι πριν λίγους μήνες αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και νυν επικεφαλής νέου φορέα για θέσπιση μιας και μόνο προεδρικής θητείας εξαετούς διάρκειας.

Αυτή η πρόταση, εφόσον νομοθετηθεί, θα επισφραγίσει τη διακοσμητικότητα του ρόλου του/ης ΠτΔ. Δε θα υπάρξει άλλος Στεφανόπουλος να στριμώξει τον πρόεδρο των ΗΠΑ σε μια πιθανή επίσκεψη του.

Δεν είναι τυχαίο που μολονότι όλοι οι Ελληνες πολίτες έχουν το δικαίωμα να εκλεγούν ΠτΔ, πρακτικά δεν μπορούν ποτέ να το διεκδικήσουν αφού αυτός/η αναδεικνύεται μέσα από μια κλειστή κοινοβουλευτική διαδικασία. Αποτελεί υπόθεση ολίγων. Για ποιο λόγο να μην υπάρχει απευθείας εκλογή από το λαό και όποιος το επιθυμεί να θέσει υποψηφιότητα; Διότι πολύ απλά, έστω και ακρωτηριασμένος/η, δίχως πολιτικά χέρια και πόδια, θα έχει στόμα [ακόμη], μπορεί ίσως να μιλήσει, να ξυπνήσει και να ταρακουνήσει έναν αδιάφορο εδώ και πολλά χρόνια λαό. Ποιος θα το ήθελε αυτό;

Ως εκ τούτου ο ΠτΔ είναι κάτι σαν ηθοποιός. Υποδύεται τον αρχηγό του κράτους αλλά δεν είναι. Μάλλον θυμίζει ένα πολιτικό κομπάρσο που όμως λαμβάνει 11.561,00 ευρώ το μήνα ως μισθό [όπως διαβάζουμε σε ελληνικά ΜΜΕ]. Πόσο άραγε στοιχίζει στους Ελληνες φορολογούμενους όλο αυτό το πολιτικό πανηγύρι που απασχολεί προσωπικό, πληρώνει μισθούς, συντηρεί κτίριο, διατηρεί πανάκριβα οχήματα, δικαιολογεί τραπεζώματα που αποκορυφώνονται με την ετήσια δεξίωση κατά την επέτειο που ο Ελληνισμός θρηνεί την απώλεια κοντά της μισής Κύπρου;

Αν δε γίνεται να υπάρχει ένας πραγματικά δημοκρατικά εκλεγμένος/η ΠτΔ με αληθινές εξουσίες, πιο ρεαλιστική θα ήταν πρόταση για κατάργησή του.