Του Στρατή Μαζίδη
Να θυμίσω πως ο λαός κατέβηκε στο πεζοδρόμιο κι άλλες φορές. Δύο για τη Μακεδονία στις αρχές της δεκαετίας του 1990, άλλες δύο όταν του απαγόρευσαν να αυτοπροσδιορίζεται, ακόμη κι αν το θέλει, ως Χριστιανός Ορθόδοξος, άλλη μια απέναντι στα μνημόνια το 2011, το 2015 απέναντι στην Ε.Ε., το 2018 ξανά για τη Μακεδονία σε Θεσσαλονίκη κι Αθήνα.
Και λοιπόν;
Άλλαξε κάτι; Και άλλη Μακεδονία μη ελληνική αναγνωρίσαμε, και την πίστη κυνηγήσαμε, και τα μνημόνια εφαρμόσαμε κι εφαρμόζουμε ακόμη καθώς όσο υπάρχουν οι φόροι τους, υπάρχουν κι αυτά.
Δε θέλει ιδιαίτερη φιλοσοφία να αρχίσει κανείς να φαντάζεται διάφορα όταν σε ένα τόπο δυστυχήματος, αντί να αποκλειστεί επ' αόριστον η περιοχή ώστε να ερευνηθεί για στοιχεία χιλιοστό προς χιλιοστό, όπως βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ, αρχίζουν τα μπαζώματα την επόμενη ημέρα. Ούτε μπορεί κανείς να μην αναρωτιέται πόσο συμπτωματικοί ήταν κάποιοι θάνατοι.
Όμως ο ελληνικός λαός ψηφίζει το ίδιο κόμμα εδώ και πολλά χρόνια. Είτε γαλάζιο, είτε πράσινο, είτε κοκκινωπό είναι το ίδιο. Τα ίδια λένε, τα ίδια εφαρμόζουν. Το περιτύλιγμα αλλάζει για να καλύψει τα επιφανειακά γούστα. Γεμίσαμε λοιπόν τις πλατείες αλλά αν θυμάμαι καλά λίγους μήνες μετά τις εκλογές αντί να πέσει η κυβέρνηση, έπεσε η αντιπολίτευση, που κι αυτή ως κυβέρνηση μας πήγε ένα σκαλί χαμηλότερα. Επίσης ο αρμόδιος υπουργός όχι μόνο δεν πήγε σπίτι του, αλλά επανεξελέγη πανηγυρικά βουλευτής ενώ είχαμε δει και βίντεο να του φιλούν τα χέρια.
Ίσως στις πλατείες να γράφεται ιστορία αλλά οι αποφάσεις λαμβάνονται στις κάλπες.